Ekki auðskilin saga.

Eitt sinn ekki fyrir svo ýkja löngu síðan var hugskeyti sem langaði að verða að atkvæði. Til þess að það gæti orðið þurfti hugskeytið að ferðast um langan veg. Hugskeytið tvær sólarupprásir og eitt sólsetur til stefnu. Sem var rúmur tími svo hugskeytið flýtti sér hægt.

Á leið sinni hitti það sýslumann. Hugskeytið spurði hann.-     Ég er lítið huskeyti sem langar að verða að atkvæði, viltu vera svo góður að hjálpa mér, því annars verð ég einskis verð hugmynd sem aldrei verður að veruleika.Sýslumaðurinn sagði höstuglega-        

 Nei, ég er ekki í neinni aðstöðu til að hjálpa þér litla hugskeyti, það er alltof mikið að gera hjá mér. Snáfaðu nú burt og láttu mig vera.Litla hugskeytið hélt áfram göngu sinni, dapurt í bragði. Það labbaði hálfa dagstund, eða þar til að kom að stóru húsi sem lítist hól. Hugskeytið herti upp hugan og ákvað að berja að dyrum. Út kom kona. Litla hugskeytið spurði það mjóróma-        

Ég er lítið huskeyti sem langar að verða að atkvæði, viltu vera svo góð að hjálpa mér, því annars verð ég einskis verð hugmynd sem aldrei verður að veruleika.-        

Já ég skal hjálpa þér að verða að atkvæði. Litla hugskeytið varð himinlifandi. Konan hélt þó áfram-        

En til þess að þú verðir fulltgilt atkvæði verðuru að fara lengra austur framhjá tveimur byggðum, ef þú kemst ekki þangað verður að einskisnýtu vafaatkvæði.Litla hugskeytið varð loks að rauðgulu atkvæði og hélt lengri leiðina austur. Það var bjartsýnt á að komast alla leið.

Leiðin að byggðunum var mun lengri en rauðgula atkvæði hafði haldið. Það varð dimmt og kalt. Sólin hvarf og sofnaði sér á bakvið fjall. Þó litla rauðgula atkvæðið væri dauðþreytt hélt það áfram göngunni. Yfir stokka og steina, fallvötn og grösugar hlíðar. Undir hádegi næsta dag komst það loks á leiðarenda. Það fann loks hús með skemmtitæknum í kring, gluggar hússins voru allir málaðir í skærum og fínum litum. -        

Þetta hlýtur að vera staðurinnHugsaði rauðgula atkvæðið og gekk ákveðnum skrefum inn. Þar hitti rauðgula atkvæðið tvær manneskjur. Eina konu og einn karl. Rauðgula atkvæðið ávarpaði það kurteisislega.-        

Ég er lítið rauðgult atkvæði sem langar að verða fullgilt atkvæði, geti þið hjálpað mér því annars verð ég að einskisnýtu vafaatkvæði.Konan og karlinn litu hvort á annað spurnaraugum og svöruðu svo í kór.-        

Litla rauðgula atkvæði, þú getur ekki orðið fullgilt atkvæði nema að fara mun lengra austur, í heiðan dal, milli tveggja horna, norðan við hornið að vestra en sunnan við það eystra.Litla rauðgula atkvæðið varð reitt á svip. Það sem hafði farið svo langt, þurfti nú að fara enn þá lengra. Það varð aðeins rauðgulara í framan. Konan og karlinn urðu smeik á svip, litu á hvort annað og sögðu loks.-        

Jæja þá litla rauðgula atkvæði, við skulum sjá hvað við getum, farðu bara til þessara atkvæða og við skulum nú sjá til.Litla rauðgula atkvæðið varð hissa en ánægt á svip. Loksins hafði erfiðið bori' árangur. Það síðasta sem ég heyrið af litla rauðgula atkvæðinu er að ekki enn hefur það komist í í heiða dalinn, milli horna tveggja, norðan við hornið að vestra en sunnan við það eystra. Við skulum vona að það hafi ekki endað sem einskisnýtt vafaatkvæði, en við fáum vist seint að vita það.

Athugasemdir

[Sigfús Sigurþórsson., 2.9.2007 kl. 02:46]

Hahaha, einmitt.

Ég vill ekkert segja nema það sem ég segi í fyrirsögninni.